Samenvatting

Mensen staan bloot aan allerlei stoffen, ook via voedsel, die schadelijk kunnen zijn voor hun gezondheid. Om de gezondheidseffecten goed in te kunnen schatten, is het belangrijk te bepalen in hoeverre deze stoffen daadwerkelijk het lichaam schaden. Om dit te kunnen doen kan het helpen om concentraties van deze stoffen in lichaamsvloeistoffen en/of weefsels te meten (biomonitoring). Het RIVM heeft voor twee stoffen (lood en cadmium) onderzocht in hoeverre dergelijke metingen een relatie laten zien met zowel de blootstelling als de gezondheidseffecten van deze stoffen. Aanbevolen wordt om de onderzochte stoffen in een Nederlandse populatie te gaan meten. Met het oog op toekomstig onderzoek wordt aanbevolen om binnen een representatieve bevolkingsgroep de blootstelling in het lichaam en de effecten van lood en cadmium te bestuderen in bloed- en urinemonsters. Lood en cadmium zijn om twee redenen gekozen. Als eerste laten berekeningen zien dat sommige groepen mensen lood en cadmium via voedsel kunnen binnenkrijgen in hoeveelheden die dichtbij of net boven de gezondheidsnorm liggen. De tweede reden is dat lood en cadmium één gemeenschappelijk gezondheidseffect hebben: ze kunnen beide de nieren schaden. Eventuele nierschade kan worden gemeten aan de hand van bepaalde eiwitten die aangetoond kunnen worden in urine. Voedsel is niet de enige blootstellingsroute aan lood en cadmium. De stoffen kunnen via meerdere ‘routes’; tegelijk door het lichaam worden opgenomen: via inademen, inslikken, via de huid of door een combinatie hiervan. Momenteel worden voor de Nederlandse situatie deze routes afzonderlijk geschat of bij elkaar opgeteld. Met behulp van biomonitoring worden alle relevante routes tegelijk meegenomen en dit geeft een vollediger beeld van de blootstelling.