English Abstract This report aims at exploring the implications of
various international climate regimes for differentiating future commitments
compatible with Article 2 of Climate Change Convention, i.e. stabilising
the greenhouse gas concentration at a 'non-dangerous' level. Three climate
regimes are explored: (1) Multi-stage approach, gradual increase in the
number of Parties involved and their level of commitment according to
participation and differentiation rules, (2) Contraction & Convergence
approach, with universal participation and a convergence of per capita
emissions; (3) Triptych approach, a sector and technology-oriented
approach, reflecting processes of technological improvement and transition
to a low-carbon economy. The FAIR (Framework to Assess International
Regimes for the differentiation of commitments) model is used to explore the
implications of these regimes on future emission allowances. It is not the
objective to reach any conclusions about what type of regime would be
preferred. The quantification analysis of each of the approaches shows that
for stabilising CO2 concentration at 450 ppmv by 2100, substantive
reductions of Annex I emissions are needed, as well as timely participation
of the non-Annex I countries in global emissions control. The schemes are
also qualitatively evaluated on criteria for environmental effectiveness,
equity, flexibility and operational requirements.
Rapport in het kort
Een beschrijving is gemaakt van een analyse voor het
(kwantitatief) verkennen van verschillende regimes voor internationale
lastenverdeling voor het klimaatbeleid, in overeenstemming met
doelstellingen voor bescherming van het klimaat. Dit is gedaan op basis van
de doelstelling, geformuleerd in Artikel 2 van het internationale
Klimaatverdrag UNFCCC, de stabilisatie van de concentraties van
broeikasgassen op een "veilig" niveau. Het FAIR model (Framework to Assess
International Regimes for differentiation of commitments) is gebruikt voor
de kwantitatieve analyse. Drie verschillende benaderingen voor
internationale lastenverdeling-regimes zijn geanalyseerd: 1. 'Multi-stage'
(toenemende participatie): in deze benadering neemt het aantal landen en hun
inspanningsniveau geleidelijk toe op basis van regels en criteria voor zowel
deelname als bijdrage; 2. Convergentie: in deze benadering nemen alle
partijen direct deel aan een emissierechtenregime, waarbij de toegestane
emissieruimte in de tijd convergeert van het bestaande naar een gelijk
hoofdelijk niveau; 3. Triptiek, een sector- en technologiegeorienteerde
benadering. De methode is gebaseerd op gedifferentieerde doelstellingen
voor verschillende sectoren, en daarmee leidt de methode tot overdacht van
technologie naar ontwikkelingslanden, almede de transitie naar een lage
koolstof economie. Voor elk van de regimes worden voorbeelden
gepresenteerd, die alle wijzen op vergaande reducties van de Annex I
emissies na 2010. Voor het bereiken van de concentratie stabilisatie
doelstelling is het strikt noodzakelijk dat ontwikkelingslanden voor 2030
gaan deelnemen aan het reductieregime. Verder zijn de drie regimes
geevalueerd op criteria voor milieueffectiviteit, gelijkheid, flexibiliteit
en operationele eisen.
