Samenvatting

Gehalten van 1- en 2-hydroxynaftaleen in de urine van niet-beroepsmatig blootgestelde personen worden gerapporteerd. Deze metabolieten van naftaleen zijn voorgesteld als biomarkers van blootstelling aan vluchtige PAK's. Het blijkt dat deze controleniveaus ongeveer 10 maal hoger liggen dan de detectielimiet van de GCMS methode en daarom uitstekend te bepalen zijn. De verhoogde blootstelling aan naftaleen bij rokers blijkt te resulteren in een verhoogde uitscheiding van zowel 1- als 2-hydroxynaftaleen met een factor van respectievelijk 5,9 en 14. Het groter verschil bij 2-hydroxynaftaleen geeft aan dat deze biomarker mogelijk gevoeliger is voor kleine veranderingen in de blootstelling aan naftaleen. De intra-individuele variatiecoefficienten liggen in de orde van 15-25% zowel bij rokers als niet-rokers. Geconcludeerd wordt dat de huidige methode geschikt is voor verdere studies voor inhalatoire PAK blootstelling in de algemene bevolking.