English Abstract On average residents of the large cities in the
Netherlands are in worse health than the rest of the Dutch population.
Especially in deprived neighbourhoods, health care demands tend to be more
extensive and complex than elsewhere. Immigrant groups are growing rapidly
in size and diversity. Marginal groups, such as the homeless, drug or
alcohol addicted, ex-psychiatric patients, isolated elderly and illegal
immigrants are more represented. Health care workers are more often
confronted with combinations of medical and non-medical problems. In the
last decade the work load of general practitioners in the large cities has
increased more than elsewhere in the Netherlands. The workload is highest
in deprived neighbourhoods. The number of unfulfilled vacancies for
qualified nurses and assisting health care workers tends to be higher in the
more urban regions as well. In general immigrants as well as indigenous
people from lower socio-economic strata appear to find their way to the
health care quite adequately. However, health care providers as well as
patients report that the quality of the health care provided to immigrant
patients is far from optimal. To improve the situation and to deal with new
challenges targeted actions are needed to improve accessibility and quality
of health care for specific, vulnerable groups in deprived neighbourhoods.
More health care workers from immigrant groups should be recruited. More
coherence and co-operation between different care sectors (prevention, cure,
care and social welfare), is needed to help patients with multiple medical
and psychosocial problems. Labour market conditions for medical doctors and
other health care professionals in the large cities should be
improved.
Rapport in het kort
De zorg in de achterstandswijken van de grote steden
functioneert niet optimaal door de grote diversiteit in bevolkingsgroepen,
de gebrekkige samenhang in de zorg en de tekorten aan huisartsen,
verpleegkundigen en verzorgenden. Juist in deze wijken is de gezondheid van
de bevolking bovendien slechter dan in de rest van Nederland. Vooral de
allochtone bevolking in de grote steden is de laatste jaren sterk gegroeid
en bestaat uit een toenemend aantal nationaliteiten. Ook groepen in de
marge van de samenleving, zoals dak- en thuislozen, verslaafden,
ex-psychiatrische patienten, vereenzaamde ouderen en illegalen zijn
oververtegenwoordigd. De werklast van huisartsen in de grote steden is de
afgelopen jaren meer toegenomen dan in andere plaatsen. De werklast is het
grootst in achterstandswijken. De animo onder jonge huisartsen om in de
stad te werken is onvoldoende om de openvallende plaatsen van stoppende
huisartsen in te vullen. De vacatures voor verpleegkundig en verzorgend
personeel zijn in de drie grootste steden het moeilijkst te vervullen. In
het algemeen kunnen zowel de autochtone als de allochtone bevolking in de
grote steden de weg naar de zorg nog goed vinden. Maar zowel zorgverleners
als patienten rapporteren dat de kwaliteit van de zorg voor allochtone
patienten niet optimaal is. Er zijn daarom specifieke inspanningen nodig om
de toegankelijkheid en kwaliteit van de zorg in de grote steden in de
toekomst veilig te stellen en te verbeteren. Vooral de eerstelijns
gezondheidszorg in achterstandswijken heeft extra aandacht nodig. Deze
inspanningen moeten gericht zijn op de verbetering van de toegankelijkheid
en kwaliteit van de kwetsbare groepen. Meer samenhang en samenwerking
tussen verschillende zorgsectoren (preventie, curatieve zorg, care en
welzijn is nodig om patienten met meervoudige medische en psychosociale
problemen te helpen. Ook zijn acties nodig om het werken voor huisartsen en
ander zorgpersoneel in de grote steden aantrekkelijker te maken. Op het
lokale niveau zullen vooral zorgverzekeraars en gemeentebesturen moeten gaan
samen werken om een goede eerstelijnszorg veilig te
stellen.
