Voor zwemmen in open water volgt Nederland de Europese Zwemwaterrichtlijn. Plekken waar veel mensen zwemmen, moeten als zwemlocaties worden aangewezen of er moeten andere maatregelen getroffen worden. Bijvoorbeeld een negatief zwemadvies of een zwemverbod.

De provincies hebben ongeveer 750 plekken aangewezen als officiële zwemlocatie. Hier controleren de waterbeheerders de veiligheid en de waterkwaliteit. Ook worden sommige plekken niet als zwemlocatie aangewezen, bijvoorbeeld door problemen met de veiligheid of de waterkwaliteit.

Het is niet altijd duidelijk wat te doen als grote groepen mensen wel ergens zwemmen, terwijl de plek (nog) geen zwemlocatie is. Soms is zwemmen op zo’n plek prima, maar soms is het gevaarlijk en ongewenst. Wie is er dan verantwoordelijk? Kan zo’n plek wel een zwemlocatie worden? En hoe doe je dat dan? Voor dit soort plekken biedt de Europese Zwemwaterrichtlijn meestal te weinig houvast. Er is geen pasklare oplossing.

De Wegwijzer wildzwemmen geeft initiatiefnemers en gemeenten antwoord op hun vragen over wildzwemmen. Hierbij is wildzwemmen als volgt gedefinieerd: Het in grote aantallen regelmatig zwemmen op niet-aangewezen zwemlocaties met mogelijke risico’s voor veiligheid en gezondheid. De wegwijzer helpt om de plek goed te bekijken en waar mogelijk maatregelen te treffen, zodat er een veilige situatie ontstaat.

Testen van de Wegwijzer Wildzwemmen

De Werkgroep Wildzwemmen maakte deze wegwijzer op verzoek van het ministerie van Infrastructuur en Waterstaat. Het komende jaar willen we gebruiken om de wegwijzer in de praktijk te laten testen door initiatiefnemers, gemeenten en andere betrokken partijen. Met deze ervaringen kunnen we de wegwijzer verder verbeteren.

Wilt u de wegwijzer ook gebruiken en uw ervaringen met ons delen? Kijk dan bij Wildzwemmen, Informatiepunt Leefomgeving en download de Wegwijzer.  (U vindt de link naar de Wegwijzer Wildzwemmen onderin de pagina. En bij het downloaden van de wegwijzer even naar beneden scrollen).