De ziekte van Lyme wordt veroorzaakt door de bacterie B. burgdorferi sensu lato, en kan leiden tot ernstige neurologische, dermatologische, reumatologische en cardiologische klachten. De toename van de ziekte in de laatste decennia, de ernst van de ziekte en de daarmee gepaarde hoge maatschappelijke (inclusief medische) kosten, vragen om een adequate aanpak om de ziekte te bestrijden. Vaccinatie lijkt een effectieve interventie voor preventie, maar er is op dit moment geen vaccin op de markt. Een in klinische studies veilig en werkzaam vaccin is in de jaren ‘90 van de Amerikaanse markt gehaald vanwege slechte verkoopcijfers. Dit artikel bespreekt enkele aspecten die belangrijk zijn om een succesvolle ontwikkeling en implementatie van een vaccin tegen de ziekte van Lyme mogelijk te maken.

De Landelijke Coördinatie Infectieziektebestrijding (LCI) is een aantal keren gebeld door een GGD met de vraag of er risico is op het krijgen van de ziekte van Lyme na het inslikken van een teek. Het gaat meestal om kleine kinderen die een teek hebben opgegeten die van een hond of kat is afgevallen. Soms was er ook een vermoeden dat het kind op de teek had gekauwd en er is een enkele maal zelfs antibiotica door een huisarts voorgeschreven. In de LCI-richtlijn Lymeziekte is deze situatie niet beschreven. Welk risico lopen deze kinderen?

Het RIVM heeft veel voorlichtingsmateriaal over tekenbeten en Lyme. Onder andere een app, informatiefilm, maar ook zijn er folders en posters beschikbaar voor verschillende doelgroepen.

Iedereen kan vroeg of laat tijdens werken in een groene omgeving gebeten worden door een teek. In veruit de meeste gevallen is een tekenbeet onschuldig. Door snelle verwijdering van de teek wordt de kans op infectie verlaagd. Bij ongeveer 2% van de tekenbeten treedt vroege lymeziekte op. Blijven vroege symptomen onbehandeld, kan vroege lymeziekte overgaan in diverse vormen van late lymeziekte, voornamelijk geuit door aantasting van de gewrichten, het zenuwstelsel en diverse organen. Doorgemaakte late lymeziekte leidt soms tot aanhoudende klachten die sterk kunnen interfereren met het dagelijks functioneren van patiënten. In 2013 verscheen een herziening van de multidisciplinaire CBO Richtlijn Lymeziekte (3) voor diagnostiek en behandeling van lymeziekte.