Beschrijving

Een kleine meerderheid van de 75-plussers geeft aan dat zij aansluiting van professionele zorg en ondersteuning ervaren en dat zij de professionele hulp krijgen die bij hen past. Echter een deel van de ouderen geeft aan dat zij moeite ervaren met de aansluiting van de professionele zorg en ondersteuning. Het landelijk initiatief Mijnkwaliteitvanleven.nl verzamelt verhalen en ervaringen van mensen met een chronische aandoening of beperking, ouderen en mantelzorgers over hun dagelijks leven. Het verhaal van Anita laat zien hoe zij aansluiting van de professionele zorg en ondersteuning voor haar moeder ervaart:

“Mijn moeder heeft altijd heel goed voor ons gezorgd. (…) In 2014 werd na veel onderzoeken de zeldzame hersenziekte PSPProgressieve supranucleaire parese vastgesteld. (…) Thuis wonen ging niet meer en ze koos zelf voor een verzorgingshuis hier in de buurt. (…)

Tot kort geleden verbleef ze binnen de door haar zelf uitgekozen plek. Deze locatie ging echter verbouwen. Hierdoor moesten wij opnieuw kijken naar het zorgaanbod. We hebben even getwijfeld om haar naar Den Haag te halen. Twee van ons wonen daar in de buurt. Het was o.a. het vertrouwde Brabantse dialect dat ons deed besluiten om dit niet te doen. Deze nieuwe zorglocatie is nog maar enkele weken geopend. Het was nog wel lastig kiezen. Gaan we voor Somatiek of de Psychogeriatrische (PGPsychogeriatrische) afdeling? Gelukkig zijn wij hier door de medewerkers goed bij geholpen. Uiteindelijk is het toch PG geworden. Hier wordt ze nu met alle rust en aandacht geholpen. Op deze locatie gaan de dingen wel anders. Voorheen hielpen wij bijvoorbeeld met het middageten. Hier doet het personeel dat. Wij moeten dus ook bepaalde zorgtaken loslaten. Dat voelt wel eens gek.(…)”

Ook het verhaal van familie Seleky vertelt over de ervaren aansluiting van de professionele zorg en ondersteuning voor moeder en vader:

“Ongeveer zes jaar geleden kreeg onze moeder dementie. Vader zorgde voor haar. Totdat hij zijn heup brak en een paar maanden moest revalideren in een revalidatiecentrum. Onze moeder kon niet alleen zijn. (…) Dus maakten we een schema wie wanneer bij haar kon zijn (…). Dit ging een tijdje goed. Alleen werden de zorgen steeds zwaarder (…). Tegelijkertijd gaven het revalidatieteam van onze vader en de wijkverpleging aan dat het niet veilig was om weer zelfstandig te gaan wonen. Dit advies en de gezondheid van onze moeder deed ons beslissen dat het thuis wonen niet meer ging.

We (…) gingen op zoek naar een fijne plek. (…) We hadden twee opties: kiezen voor een Molukse woongroep in Assen een stuk verder weg of kiezen voor een Nederlandse woongroep dichterbij. (…) Na wikken en wegen kozen we gezamenlijk toch voor de Nederlandse woongroep. Het gevoel was warm. Het is klein, er zijn mooie kamers en veel persoonlijke aandacht. (…) De medewerkers van de woongroep van onze moeder denken goed mee over de mogelijke cultuurverschillen. In de Molukse cultuur zeggen we bijvoorbeeld geen 'Mevrouw' maar 'Tante'. Iedereen noemt onze moeder dus Tante Seleky. Het personeel spreekt Nederlands, onze moeder voornamelijk Maleis. We merken dat dat niets uitmaakt, de bewoners en verzorgenden begrijpen elkaar wel degelijk.” (…)

Aansluiting Programma Langer Thuis

Deze indicator is illustratief voor het streven naar doelstelling 2 van actielijn 1: Professionals werken als een team rondom een oudere met een complexe zorgvraag en leveren afgestemde zorg op maat.

Referenties

Mijnkwaliteitvanleven.nl. Je wilt zelf iets doen - Het verhaal van Anita Lanen (52). 8-1-2019 (bewerkt).

Mijnkwaliteitvanleven.nl. De zoektocht - Het verhaal van familie Seleky. 25-7-2018 (bewerkt).