Beschrijving

Een minderheid van de 75-plussers geeft aan dat zij ondersteuning en zorg naar eigen zeggen goed geregeld krijgt en dat zij op alle levensgebieden kunnen leven zoals bij hen past. Echter een meerderheid van de ouderen ervaart beperkingen op één of meerdere levensgebieden, ondanks eventuele aanwezigheid van hulp en hulpmiddelen. Het landelijk initiatief Mijnkwaliteitvanleven.nl verzamelt verhalen en ervaringen van mensen met een chronische aandoening of beperking, ouderen en mantelzorgers over hun dagelijks leven. Ids vertelt hoe de dagbesteding die hij bezoekt de zorg en ondersteuning afstemt op zijn behoeften:

“Op 21 oktober 2018 was het vier jaar geleden dat ik getroffen werd door een hersenbloeding. (…) Natuurlijk is mijn leven sindsdien compleet veranderd. Dat komt niet alleen door mijn halfzijdige verlamming en de daaruit voortvloeiende lichamelijke ongemakken: ik sta ook anders in het leven. Was ik eerst een groepsmens, nu ben ik veel meer een eenling die een groep al heel snel doodvermoeiend vind. Een vergadering of een verjaardag kan ik maar even verdragen. Na korte tijd trek ik me terug. Waarschijnlijk komt dat door het aantal prikkels dat tegelijk binnenkomt en me al snel vermoeit, waardoor ik me niet meer kan concentreren. Hoe vervelend dit ook is, ik heb hier vrede mee.

In een nieuwe situatie leg ik het uit en dan wordt het geaccepteerd, maar in het zorgatelier [creatieve dagbesteding voor mensen met een niet aangeboren hersenletsel, red.] wordt er echt rekening mee gehouden. De radio en telefoons staan uit, we dragen geen schoenen die harde geluiden maken en zowel begeleiders als deelnemers praten zachtjes. Eventuele bezoekers – maximaal één persoon of groepje per dag - worden van te voren duidelijk aangekondigd en gaan in een aparte ruimte zitten. Ook zijn er rustruimtes met gemakkelijke stoelen en banken, waarvan volop gebruik wordt gemaakt. Zelf ga ik na de lunch altijd een half uur tot een uurtje rusten. Niemand kijkt daar raar van op: we zijn allemaal prikkelgevoelig en herkennen het bij elkaar.”

Het verhaal van Alberta en Ben laat zien hoe de aanvraag van een hulpmiddel, zoals een rolstoel, kan verlopen wanneer zorg en ondersteuning uit verschillende zorgwetten wordt geleverd:

“In de tijd dat Ben opgenomen was in een revalidatiecentrum had hij een rolstoel die van het revalidatiecentrum was. Omdat hij na enkele maanden ging verhuizen naar een verpleeghuis (toen nog AWBZ Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten (Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten)) mocht hij die rolstoel niet meenemen. Gelukkig had ik nog een hele oude, jaren-70 rolstoel op zolder staan die we konden afstoffen en meenemen naar het revalidatiecentrum. (…) Ben heeft deze rolstoel enkele weken gebruikt. Na een paar weken kreeg Ben de rolstoel via het verpleeghuis die hij totdat hij weer thuis kwam wonen, heeft gebruikt. De rolstoel kon niet overgenomen worden door de Wmo Wet maatschappelijke ondersteuning (Wet maatschappelijke ondersteuning). Gelukkig mocht Ben de rolstoel van het verpleeghuis wel blijven gebruiken, totdat de Wmo-rolstoel er was. Hier gingen een paar maanden overheen. (…)

Omdat Ben achteruitging, is die rolstoel in 2014 wat meer aangepast. Hij heeft hem bijna 7 jaar gebruikt. Vorig jaar februari heeft Ben via de Wmo een andere rolstoel in bruikleen gekregen. Nu een kantelbare, zodat hij als hij erg moe is, achterover kan leunen en een dutje doen.”

Aansluiting Programma Langer Thuis

Deze indicator is illustratief voor het belang van actielijn 1: Goede ondersteuning en zorg thuis.

Referenties

Mijnkwaliteitvanleven.nl. Ids: Vier jaar later. 5-2-2019 (bewerkt).

Mijnkwaliteitvanleven.nl. Rolstoelendans. 21-3-2019 (bewerkt).