De mate waarin mensen zich eenzaam voelen, is redelijk stabiel tot een leeftijd van zeventig. Daarna volgt een toename. Van de mensen die 90 jaar of ouder zijn, zegt bijna 65 procent zich eenzaam te voelen, waarvan 17 procent zeer eenzaam.

Eenzaamheid wordt gedefinieerd als het ervaren van een onplezierig of ontoelaatbaar gemis aan bepaalde sociale relaties. Er kan sprake zijn van emotionele eenzaamheid of sociale eenzaamheid. Emotioneel eenzamen kunnen weliswaar veel mensen om zich heen hebben, maar er ontbreekt een hechte, emotionele band met deze mensen in hun omgeving. Bij sociale eenzaamheid hebben mensen minder contact met anderen dan ze wensen.

 

Eenzaamheid houdt verband met verschillende kenmerken. Zo constateren de onderzoekers dat 62 procent van de mensen met een beperking zich eenzaam voelt, terwijl 35 procent van degenen zonder beperkingen dat aangeeft. Verder geven mensen die zich gezond voelen minder vaak (32 procent) aan eenzaam te zijn dan zij die zich niet gezond voelen (60 procent). Burgerlijke staat hangt ook samen met het gevoel van eenzaamheid. Van de mensen die gescheiden of weduwe/weduwnaar zijn, voelt 58 procent zich eenzaam, tegenover 33 procent van de gehuwden of samenwonenden en 45 procent van de alleenstaanden.

 

Daarnaast is er een samenhang te zien tussen economische kenmerken en de ervaren mate van eenzaamheid. Van de mensen die geen moeite hebben om rond te komen, voelt één op de drie (34 procent) zich eenzaam; van degenen die wel moeite hebben om rond te komen geeft 55 procent aan zich eenzaam te voelen. Mensen met betaald werk voelen zich minder eenzaam dan mensen zonder betaald werk (33 versus 48 procent).

Het onderzoek wijst verder uit dat autochtone Nederlanders zich minder vaak eenzaam voelen (35 procent) dan niet-Westerse allochtonen. Van deze groep voelt 60 procent zich eenzaam.

De GGD Gemeentelijke Gezondheidsdienst (Gemeentelijke Gezondheidsdienst)’en hebben de gegevens voor de gemeenten verzameld ten behoeve van het lokale gezondheidsbeleid.