Alsof er een vrachtwagen voor je deur staat te dieselen. Een gons of een brom en nu ook trillingen ’s nachts. Zo ervaar ik laagfrequent geluid (LFG). Ik ben sinds kort verhuisd naar het oosten van Nederland, vlak bij de Duitse grens. Ik dacht ‘weg van het geluid, weg uit de drukke stad’, maar na een week was het hier ook weer. Ik hoor het in huis nu bijna constant, in wisselende mate. Dat geeft veel onzekerheid, vooral de onberekenbaarheid levert stress op.  
Niemand hoort wat ik hoor. Dan ga je twijfelen aan jezelf en anderen zetten vraagtekens bij mijn gezond verstand. Dat is zacht uitgedrukt nogal vervelend. Ik kan ook van anderen bijna niet verwachten dat ze het snappen. Contact met lotgenoten is daarom prettig, maar bijna alleen via Facebook mogelijk en die vorm past mij niet zo. 
Twee keer heeft een akoestisch onderzoeker LFG kunnen aantonen in huis. Maar een bron voor het geluid heb ik niet gevonden. Mijn stressniveau steeg daardoor tot paniek. Je systeem wordt er steeds alerter op. Je bent niet meer spontaan. Ik was bang er ook echt ziek van te worden, door de stress en het slaaptekort. In het ziekenhuis is gezocht naar medische oorzaken. Misschien slaapapneu, dacht de KNO keel-neus-oor (keel-neus-oor)-arts. Of tinnitus. Beiden zijn er wel wat, maar kunnen niet de oorzaak zijn.
Nu heb ik de omslag gemaakt ermee te willen leren leven. Ik heb geleerd om hulp te vragen, wat ik vroeger niet zou hebben gedaan. Overdag ga ik nu maar zoveel mogelijk het huis uit. Buiten zijn is fijn, maar toch voelt het alsof je op de vlucht bent. Binnen heb ik de radio aan, al word ik daar soms heel chagrijnig van. Ik wil muziek luisteren omdat het leuk is, niet omdat het moet.  
Binnenkort begint mijn cursus mindfulness en ik doe aan yoga. Afleiding helpt wel, in slaap vallen lukt met zee-geluiden. In mijn nieuwe woonplaats raak ik ondertussen goed ingeburgerd en er zijn gelukkig plekken waar ik er geen last van heb.

Sinds november vorig jaar hoor ik een brommend, zoemend geluid. Hoe zou ik het omschrijven? Je hoort een vliegtuig, maar ziet het niet. Op sommige dagen is het ondragelijk, en op andere dagen hoor ik het helemaal niet.
In het begin dacht ik nog: het zal wel oplosbaar zijn. Maar ik weet nu dat ik er zelf iets mee zal moeten doen. Het geluid is niet te meten. Waar het vandaan komt weet ik niet, maar ik ga niet meer zoeken naar de bron.
Via de huisarts ben ik doorverwezen naar een traject van Adelante. In de stap naar hulpverlening heb ik veel support ervaren vanuit de gemeente en met name van mijn contactpersoon bij de RUD Regionale Uitvoeringsdienst (Regionale Uitvoeringsdienst) (omgevingsdienst). Hij heeft mijn klachten heel serieus genomen. Dat vertrouwen is essentieel.
Ik kon al binnen een jaar beginnen met een traject. Daarbij hoorde ook een medisch onderzoek. Daaruit bleek dat ik een gehoorafwijking heb in mijn rechteroor. Ik ben ook naar een eerste bijeenkomst geweest. De behandeling is in een groep met anderen die ook last hebben van laagfrequent geluid, ook al hoort iedereen weer wat anders.
In het begin was het heel fijn te ervaren dat ik niet de enige ben. Toch ga ik niet het hele traject volgen. Drie keer per week een cognitieve training is voor mij op dit moment niet nodig. Als het erger wordt, kan ik later nog instromen als ik dat wil, maar voor nu is het goed.
Ik wil er geen drama van maken, dat ligt niet in mijn aard. Soms is het wel behoorlijk heftig en zou ik wel iets willen slaan. Maar ik laat me er niet door obsederen. Wat mij helpt is het zelf accepteren. Ik heb geleerd mezelf ervoor af te sluiten en afleiding te zoeken: ik heb genoeg activiteiten buitenshuis en geniet ontzettend van de kleinkinderen.

‘Ik zet de hoofdpomp wel even uit’ zei de huismeester. We waren in de technische ruimte onder ons appartement op de eerste verdieping. Sinds een half jaar woonden mijn vrouw en ik in een dorp aan de hei en vanaf dag 1 had ik er slecht geslapen. Er was een continu gonzend en trillend iets dat mijn vrouw en ik beiden hoorden. Een onaangenaam gevoel dat resoneert in je borstkas. Ik voelde mijn lichaam onder spanning staan.  
Ik was er zelf ook al eens gaan kijken, want het leek alsof het uit de vloer kwam. De stoppenkast leek mij de boosdoener. Maar de vriendelijke huismeester wist beter: ‘het is de buis van de centrale verwarming’ zei hij, ‘ik zet de hoofdpomp wel even uit’. En vanaf dat moment kwam er een enorme rust, het geluid was volledig weg. Dit was de bron.  
De huismeester kon de verwarming natuurlijk niet helemaal uitzetten. En op een lagere stand was het geluid minder, maar niet weg. Als ik het moet uitdrukken in cijfers gingen de klachten van een 10 naar een 7. Toen hebben we onze knopen geteld en zijn verhuisd. De beslissing om te verhuizen was een combinatie van factoren. We voelden ons nog niet helemaal thuis in het dorp en hadden er verder geen binding mee. 
Een aantal jaren later, in een nieuwe woning kregen we van het ene op het andere moment opnieuw last van een laagfrequent gonzend geluid. Ik ben weer op zoek gegaan waar het vandaan kwam. De zoektocht die iedereen in eerste instantie doet. Eerst dicht bij huis: eigen elektra en ventilatie uitzetten, elektra en ventilatie van de buren tijdelijk uitzetten. Je maakt er niet altijd vrienden mee. De bron is deze keer helaas niet te vinden. Volgens mij is het altijd goed om op zoek te gaan naar de bron. Soms zijn het heel concrete en gewone dingen als de ventilatie van de buren. Maar als de bron van laagfrequent geluid niet te vinden is, is dat erg frustrerend. Inmiddels hebben wij geconstateerd dat we dit laagfrequent gonzend geluid op veel meer locaties in Nederland waarnemen. Daarom zien wij verhuizen dit maal dan ook niet als oplossing.