Natuurlijke processen en rioolwaterzuivering verwijderen nanodeeltjes effectief uit het water. Daardoor is de hoeveelheid nanodeeltjes waar Nederlanders via drinkwater aan blootgesteld worden laag. Het uitvoeren van een risicobeoordeling van nanodeeltjes in drinkwater heeft daarom een lage prioriteit.
Door de wereldwijde toename van het gebruik van nanomaterialen, neemt ook de emissie van deze materialen naar het milieu toe. Dit betekent ook dat de hoeveelheid nanomaterialen in bronnen die worden benut voor de productie van drinkwater (zoals grondwater en oppervlaktewater) hoger wordt. Het gaat hier dan vooral om de meest geproduceerde nanodeeltjes; titaniumdioxide, zinkoxide, silica en zilver. Een recent overzichtsartikel over nanodeeltjes in drinkwater wijst op het feit dat nanodeeltjes ook al van nature in water voorkomen. Volgens de auteurs van dit artikel komen zowel de natuurlijke als niet-natuurlijke deeltjes echter nauwelijks terecht in drinkwater, omdat de (conventionele) zuivering deze deeltjes effectief verwijdert. De conventionele zuivering is immers al gericht op het verwijderen van kleine deeltjes (inclusief virussen, bacteriën en natuurlijk organisch materiaal dat voor 30% uit deeltjes van nano-afmetingen bestaat). Ook door natuurlijke processen in het milieu verdwijnt een gedeelte van de nanodeeltjes uit het water. Omdat de hoeveelheid nanodeeltjes die door de drinkwaterzuivering worden doorgelaten klein zal zijn, vormt drinkwater geen bron van significante risico’s, aldus de auteurs. Toch is het volgens de auteurs van het artikel wel degelijk mogelijk dat nanodeeltjes in hoge mate in het drinkwater terechtkunnen komen na de zuivering. Bijvoorbeeld door slijtage van leidingen komen nanodeeltjes vanuit het leidingnetwerk in het water terecht. Onderzoek naar nanodeeltjes in drinkwater zou dan ook op deze mogelijke bron gericht moeten zijn.
RIVM/KIR (kennis- en informatiepunt risico’s van nanotechnologie)-overweging: Er zijn maar weinig studies die de hoeveelheid nanodeeltjes in drinkwater en drinkwaterbronnen, en met name het verschil daartussen, hebben gemeten. Ook in Nederland zijn nanodeeltjes (goud en titanium) in oppervlaktewater gedetecteerd (zie bijvoorbeeld een KWR-studie uit 2017). Dit water wordt als bron voor drinkwater gebruikt, maar het ligt inderdaad in de verwachting dat de gangbare waterzuivering in Nederland voldoende effectief is. Hier moet wel bij worden opgemerkt dat in bepaalde zuiveringsstappen juist nanodeeltjes kunnen worden geïntroduceerd. Dit is bijvoorbeeld het geval bij fotokatalytische oxidatie van verontreinigingen in het water met behulp van titaniumdioxide op een drager. Hierbij worden verontreinigingen in onbehandeld drinkwater met licht verwijderd, waarbij titaniumdioxide zorgt voor een versnelde verwijdering. Echter, de hoeveelheid nanodeeltjes waar Nederlanders via drinkwater aan blootgesteld worden is laag in vergelijking met de hoeveelheid nanodeeltjes via andere bronnen, zoals voeding. Het beoordelen van het gezondheidsrisico van eventuele nanodeeltjes in drinkwater heeft daarom een lage prioriteit en is dus nog niet uitgevoerd. Omdat het leidingnetwerk in Nederland van hoge kwaliteit is, ligt het niet voor de hand dat er door bijvoorbeeld corrosie een zodanige hoeveelheid nanodeeltjes in het drinkwater terecht zou kunnen komen dat er wél een gezondheidsrisico zou ontstaan.
Meer artikelen: Thema Consumentenproducten
- Europese Commissie grijpt naar laatste redmiddel om data over veiligheid van nanomaterialen in cosmetica te krijgen
- Zijn niet-medische mondkapjes met nanomaterialen veilig?
- Welke ontwikkelingen van nanovoeding verdienen aandacht?
- Nanomaterialen in cosmetica: welke zijn veilig?
- Onderzoek naar titaniumdioxide nanodeeltjes in hedendaagse lifestyleproducten
- Veiligere alternatieven voor uv-filters in zonnebrand gezocht
- Nanodeeltjes in Nederlands drinkwater heeft lage prioriteit
- Frankrijk laat voedseladditief E171 (titaniumdioxide) niet meer toe
- Nanodeeltjes van zinkoxide dringen niet door de huid na smeren van zonnebrandcrème
- Nanodeeltjes uit tatoeage-inkt aangetoond in lymfeklieren
- Vermelding nanomaterialen op etiketten nog niet op orde.
- Opname TiO2-nanodeeltjes afhankelijk van blootstellingsroute en stapeling in organen bevestigd
- Waarde van in-vitrotoxiciteitstesten bij vaststellen van genotoxiciteit van TiO2-nanodeeltjes
- Overzicht van gezondheidsrisico's synthetisch amorf silica als voedseladditief
- Zilvernanodeeltjes dringen niet door de huid heen
- Gebruik nanodeeltjes titaniumdioxide en zinkoxide in zonnebrandcreme lijkt vooralsnog veilig
- ECHA lanceert de online ‘European Union Observatory for Nanomaterials’
- Nieuw nanodeeltje als uv-filter in zonnebrandcrème?
- Overzicht Informatie nodig voor tijdige en veilige beoordeling van nano-ingrediënten in cosmetica
Meer artikelen: Thema Milieu
- Goed nieuws voor risicobeoordeling: als koper-nanodeeltjes op elkaar lijken doen effecten dat ook
- Verbod op titaniumdioxide in voedingsmiddelen treft ook andere producten
- Glow-in-the-Dark planten geven licht door strontiumaluminaat deeltjes
- Resistentie tegen nanozilver: een nieuw probleem
- Nanomaterialen in een circulaire economie
- Komen toegevoegde nanodeeltjes uit producten vrij bij verbranding?
- Plastics volledig biologisch afbreekbaar dankzij nanotechnologie
- Drinkwaterzuivering verwijdert zilver en goud nanodeeltjes – geen risico voor drinkwaterkwaliteit
- Nanodeeltjes en (kweek)vis
- RIVM onderzoekt voor EFSA: Wat is nog nodig om milieurisico’s nanomaterialen te bepalen?
- Te weinig aandacht voor genetische effecten nanomaterialen in planten
- Nanodeeltjes reinigen de lucht
- Nanodeeltjes uit batterijen veranderen mogelijk bacteriën in het milieu
- Nanodeeltjes in Nederlands drinkwater heeft lage prioriteit
- Nieuwe complexe nanomaterialen geven uitdagingen aan risicobeoordeling
- Nieuwe methode voor genetisch modificatie van planten met koolstof nanobuisjes
- Nieuwe methode voor genetisch modificatie van planten met koolstof nanobuisjes
- Nanovorm soms toxischer dan reguliere bestrijdingsmiddelen
- Nanohybrides: een nieuwe generatie van complexe, multifunctionele nanomaterialen
- Gebrek aan gegevens een belangrijk knelpunt in voorspellen blootstelling en risico’s nanomaterialen in het milieu
- Productie waterstof duurzaam door nanomaterialen
- Zijn nanomaterialen wel ‘green en clean’ gezien vanuit een duurzaamheidsperspectief?
- Zijn nanomaterialen nu wel of niet veilig voor het milieu?
- De mogelijkheden van nanotechnologie in de landbouw kunnen beter worden benut
- Nanodeeltjes worden schadelijker in de aanwezigheid van zeepachtige stoffen
- Inzichten in milieurisicobeoordeling van nanomaterialen
- ECHA geeft positief advies over pyrogeen SAS als biocide
- Opwekken van energie via ramen: nanodeeltjes van siliconen maken zonneramen efficiënter
- Nieuwe toepassing van nanomaterialen vermindert gebruik van kunstmest in de landbouw
- Potentie van nano-ijzer voor bodemsanering